Το άρθρο εξετάζει τις προσλήψεις απειλής και τον αμυντικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ σε ένα από τα πιο εκτεθειμένα μέτωπα της συμμαχίας, τα Βαλκάνια, κατά τα έτη 1951-67. Έμφαση δίνεται στις αμυντικές δυνατότητες του ΝΑΤΟ στην περιοχή, τις αλλαγές στο στρατιωτικό δόγμα και τον τοπικό συσχετισμό ισχύος με το σοβιετικό μπλοκ. Ο συγγραφέας συμπεραίνει ότι αν και κατά την περίοδο εκείνη το ΝΑΤΟ φαινόταν ανίκανο να προστατεύσει την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή Τουρκία σε περίπτωση αποτυχίας της πυρηνικής του αποτροπής και έκρηξης μείζονος πολέμου, ωστόσο σταθεροποίησε πολιτικά την περιοχή καθώς κατέστησε σχεδόν αδιανόητο έναν τοπικό πόλεμο ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και Βουλγαρία.