Το άρθρο εξετάζει τις πολιτικές επιδιώξεις του ΚΚΕ στον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949), σε σχέση με την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που πρόσφεραν οι Λαϊκές Δημοκρατίες στα βόρεια σύνορα της χώρας και την σημασία που είχε αυτή για την έκβαση του κομμουνιστικού αντάρτικου. Επίσης εξετάζεται το ζήτημα της «κόκκινης τρομοκρατίας» στα ορεινά εδάφη που ήλεγχε ο Δημοκρατικός Στρατός. Με βάση τα νέα πορίσματα στην ιστοριογραφία του εμφυλίου ο συγγραφέας θεωρεί καθοριστική την υποστήριξη των βαλκανικών κομμουνιστικών κομμάτων για την ευόδωση των σχεδίων του ΔΣΕ, και παρατηρεί ότι η βία που ασκήθηκε κατά των εσωκομματικών αντιπάλων δεν ήταν μόνο απόρροια της ριζοσπαστικοποίησης ενός επαναστατικού κόμματος σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου, αλλά και προϊόν της σταλινικής νοοτροπίας που κυριαρχούσε τότε στο ΚΚΕ.