Υποστηρίζοντας ότι η πολιτική της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή από τη δεκαετία του 1940 είχε προσδιοριστεί από τις ελληνικές αντιλήψεις περί γεωπολιτικής, το άρθρο εξετάζει τις κυριότερες πτυχές αυτής της πολιτικής υπό το πρίσμα σημαντικών ζητημάτων ελληνικού ενδιαφέροντος , όπως η πρόσληψη της σοβιετικής απειλής, το Κυπριακό ζήτημα, οι ελληνικές κοινότητες της Μέσης Ανατολής και το πετρέλαιο. Ο συγγραφέας συμπεραίνει ότι οι ελληνικές ηγεσίες ακολούθησαν μια μονόπλευρη φιλοαραβική πολιτική μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, οπότε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η δημιουργία μιας νέας ισορροπίας δυνάμεων στη Μέση Ανατολή οδήγησε την Ελλάδα στην αναζήτηση στενότερων σχέσεων με το Ισραήλ.