Το άρθρο αναλύει τις πρωτοβουλίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή από τη θέση του υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας, όταν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις ολοένα εντεινόμενες πιέσεις προς τις πλέον αδύναμες ομάδες του πληθυσμού. Η θητεία του Καραμανλή συνέπεσε με μία από τις δυσκολότερες περιόδους της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η φορτισμένη αυτή συγκυρία του έδωσε τη δυνατότητα να προβεί σε καίριες παρεμβάσεις, που θα του επέτρεπαν να αναδειχθεί εντός ενός παγιωμένου πολιτικού κατεστημένου, στο οποίο έμοιαζε ξένος.